Het kasteel bestaat nu uit een ingangspartij met twee vooruitspringende vleugels uit 1726, met tegen de linkervleugel de ronde donjon uit de 14e eeuw en het laat-middeleeuwse achtergedeelte met topgevels en een zadeldak. In 1953 is de ronde toren, die begon te hellen, geconsolideerd en ontdaan van een neo-gotische gekanteelde borstwering.

Bij restauraties in het begin van deze eeuw zijn de resten van de rondlopende muur en van enkele waltorens tevoorschijn gekomen. In de 15e eeuw werd de rond donjon aangevuld met een woonvleugel, die de huidige achtervleugel vormt. 

Omstreeks 1525 werden de wallen op het complex geslecht en nadat het slot in de 80-jarige oorlog een belangrijke rol had gespeeld, gaf prins Maurits opdracht alle verdedigingswerken te slopen. De muren werden afgebroken, maar de zware donjon bleef gespaard. Hiermee was de rol van vesting uitgespeeld. In de 18e eeuw breidden de bewoners het kasteel aanzienlijk uit. Tussen de woonvleugel en de toren werd een barokpaleisje opgetrokken. De hoofdingang werd waarschijnlijk toen verlegd naar de huidige voorzijde.